Ineens was ‘ie terug. Bennie, via de mail. Meer dan 12 jaar had ik niks van ‘m gehoord en nu was hij daar. Half november, niemand had nog van corona gehoord. Bennie, met een vraag over de contributie van Moncarapachense. Ik hoor u denken: Moncarawatte? Mag ik u voorstellen aan Bennie?
Bennie heet eigenlijk Berend Schreuder, en hij heeft altijd bij Cobu Boys gespeeld. Van de jongste jeugd totdat hij jaren later aanvoerder was van Cobu Boys 1. Hij was al lid toen Cobu Boys nog niet eens op Sportpark Zielhorst voetbalde. Een echte clubman, een goede voetballer, en gewoon ook nog een hele leuke vent waarmee je heel goed een biertje kon drinken.
In 2003 emigreerde hij naar zijn jeugdliefde die hij in Portugal had leren kennen, en nu voetbalt zijn 13-jarige zoon bij FC Moncarapachense. Wat gaaf om weer ’s van hem te horen!
Humor is gegarandeerd, als Berend schrijft. Dat deed hij vroeger al bij wedstrijdverslagen van Cobu Boys 1 of Cobu Boys 2 in de Klok, en ook toen hij een paar bladzijden schreef voor ons jubileumboek bij het 60-jarig bestaan.
Die onderkoelde humor was ook weer heerlijk aanwezig in het mailtje dat ik kreeg. Lees maar mee:
“Wat is de contributie bij Cobu Boys tegenwoordig? Bij Moncarapachense betalen wij 15 euro per maand. Ik heb het donkerbruin vermoeden dat voetballen in Portugal duurder is dan in NL. En dan te bedenken dat het gemiddeld salaris hier 943 euro bedraagt!
Nog een vraag. Hoe vaak wordt er bij Cobu Boys door de jeugd getraind? Bij ons is de standaard 3 x in de week. Bezopen! Voor het gros geldt dat ze, al trainen ze 6 dagen in de week, 4 uur per dag, er géén bal beter van gaan schieten of het spelletje beter gaat snappen. Nou ja, ‘ s lands wijs, ‘ s lands eer.
En bestaat er verplichte medische keuring voor de ‘atleten’? Hier dus wel. De mooiste vraag in het lijstje is of de atleet drugs gebruikt… Ok, in theorie is het mogelijk dat een 12-jarige elke avond na het voorlezen in bed samen met papa en mama een lijntje snuift maar of dat vaak voorkomt waag ik te betwijfelen.
Of mijn zoon een beetje kan voetballen? Nou en of, beter dan zijn vader! (Maar wie kan dat niet!?)”
Heerlijke humor, toch? Natuurlijk geef ik Bennie antwoord op zijn vragen, vertel hem over onze Krasse Knarren waar nog bekenden van hem spelen, en natuurlijk wil ik weten wat Berend zelf nog doet bij die club, hoe het voetbal in Portugal is, en wil ik meer weten over die club met de geweldige naam FC Moncarapachense…
“Hoi Aaldert, fijn dat jij mij antwoordt, had ik al een beetje op gehoopt. Hartelijk dank voor de info. Het is mij duidelijk dat in Nederland nog iets nuchterder over voetbal gedacht wordt. In verhouding goedkoper en minder tijdrovend dan hier.
Zoals ik al gemeld heb, 3 x per week trainen en op zondag een wedstrijd. Omdat er niet zo heel veel clubs zijn in de Algarve moeten we soms 80-90 km rijden. Dus als de wedstrijd om 09.00 uur gepland is kunnen we des zondags om 06.30 uur opstaan…
Verder: de voetbalverenigingen hebben maar 1 senioren team. Er bestaat geen 2e, 3e, etc. Als je niet mee kunt komen met die selecte groep kun je gaan vissen in je vrije tijd. Veel verenigingen hebben ook geen kantine of zelfs maar ‘eigen velden’. Koek en zopie is vaak een keet langs het veld, het veld is meestal van de gemeente. In de kleinere steden vaak meerdere clubs op 1 veld! Op zaterdag en zondag wordt in die gevallen gevoetbald van 9 uur tot 19 uur!
Overigens hebben we inmiddels wel bijna overal kunstgras. Mijn zoon heeft bij zijn eerste club, een paar jaar geleden, nog op zand gevoetbald! Gras is uit den boze, in ieder geval in de Algarve. Het klimaat is niet geschikt voor (voetbal)gras.
Moncarapachense is een uitzondering op bovenstaande want het heeft een eigen veld (kunstgras) én een kantine. De kantine is eigenlijk een restaurant waarvan de uitbaters de verplichting hebben op trainingsavonden en wedstrijddagen open te zijn. Maar ze serveren ook lunch op werkdagen.
Ze hebben in alle leeftijdsgroepen 1 team, niet slecht voor een klein dorp! De accommodatie is ook redelijk in vergelijk met wat ik op andere plekken wel tegenkom. Het niveau van Moncarapachense is eigenlijk best wel erbarmelijk over het algemeen. Bij de jeugd is het droevig, geen enkele coördinatie. De trainers doen maar wat heb ik het idee. Ik bemoei me er niet mee want dat wordt niet gewaardeerd, en wordt door vrienden en bekenden ook afgeraden! Het werkt hier zo dat je iets mag betekenen voor een club als je slechter bent dan degene die het op het gebied waar jij belangstelling voor hebt voor het zeggen heeft. En geld speelt ook nog een rol.
Dus om jouw vraag te beantwoorden, ik beperk me tot belangstellende vader met redelijk vaak kromme tenen. Ik praat met mijn zoon daarom maar vaak over wat hij goed doet en waar hij kan verbeteren. Hij is tweebenig omdat ik dat bij hem er in geramd heb, en heeft een beter linker – dan rechterbeen. Terwijl hij toch rechts is! Mooi hé!?
De senioren van Moncarapachense spelen daarentegen wel hoog. Vorig jaar hebben ze landelijk gespeeld maar zijn weer gedegradeerd. Hoe ze het dit seizoen doen weet ik eigenlijk niet. Ik hou me niet meer met voetbal bezig, ook de profs en nationale teams niet. Het boeit me allemaal niet meer. Al zou ik er heel wat voor over hebben om weer een goeie rechterknie te hebben zodat ik af en toe lekker zou kunnen ballen. Dolgraag zou ik in een soort van 45+ team voetballen maar het gaat niet.
Mijn gedachten vlogen uiteraard terug naar de vele mooie jaren bij Cobu Boys, toen je al die bekende namen van de Krasse Knarren noemde. Ik hoop dat jullie het nog lang volhouden. Groet ze allen van mij.
Het gaat mij goed overigens. ZZP-er als timmerman/bouwvakker/loodgieter, oud huis zelf opgeknapt met lapje grond van 5000 M2 (voetbalveld!) waarop ik olijven, amandel, en johannesbrood-bomen heb. Uiteraard net als iedereen in het moderne Europa, druk, druk, druk!
We houden de moed er in ieder geval in en ik wens Cobu Boys nog vele succesvolle jaren!
Groet aan allen,
Berend Schreuder
20 maart 2020, Aaldert Hofman
Attachment