Brussel, we beginnen in Brussel. Daarna richting Italië en Spanje, om weer te eindigen op Sportpark Zielhorst. Na zo’n klein rondje Europa snapt u hoe ik bij San Marino toch ook weer aan Cobu Boys moest denken.
Brussel, donderdagavond. Terwijl Oranje ploetert tegen Noord-Ierland, halen de Belgen fors uit tegen het arme San Marino. Het wordt een 9-0 overwinning. Felicitaties, mooie goals, de uitslag had nog hoger kunnen zijn. Iedereen lovend over de Belgen, zij plaatsen zich nu al voor het EK. Wie kijkt er nog om naar San Marino?
Weet u dat San Marino maar iets meer dan 30.000 inwoners heeft? De bondscoach van San Marino heeft dus niet veel keus uit voetballers. Onze eigen stad Amersfoort heeft 5 keer zoveel inwoners. Het is dus alsof je een Amersfoorts Elftal uit slechts een paar wijken opstelt, en dat tegen het nationale elftal van België laat spelen. Geen oefenpotje tegen FC Utrecht, nee, om het echie tegen België. Die 9-0 is dus eigenlijk best goed!
De San Marinezen schoppen nooit een deuk in een pakje boter. Af en toe scoren ze, ze winnen nooit. Maar toch staan ze er elke keer weer, trots om voor hun ministaatje uit te mogen komen. Elke keer tonen ze het lef om het veld in te gaan, terwijl de kans op een forse nederlaag groot is. Ik heb heel veel respect voor die mannen!
Een dag later zie ik ’s avonds laat hoe Andorra met 1-0 wint van Armenië. Nee, geen topvoetbal. Maar wat een inzet en hartstocht! Het is de allereerste overwinning in een EK-kwalificatieduel voor Andorra. Na 56 keer verloren te hebben, is er nu eindelijk de winst door een doelpunt van Vales. Dat wordt een volksheld!
Die Andorrezen en San Marinezen zijn mijn helden. Niet alleen die spelers, maar zeker ook die eenzame toeschouwer. Het is een geweldig TV-shot. Die ene supporter, zwaaiend met de vlag van Andorra. Helemaal alleen op een bijna lege tribune viert die zijn eigen feestje. Fantastisch!
En weet je, toen moest ik ineens aan Balt Gmelig denken. Raar, denkt u? Had ik een biertje teveel op? Nee, niets van dat alles. Op 28 februari 2015 was Balt getuige van net zo’n unieke prestatie als van Andorra. In een seizoen waarin Cobu Boys alles verloor met grote cijfers. Elke week hadden de Cobu Boys spelers toch weer het lef om het veld in te gaan, op weg naar een zekere nederlaag. Elke week waren er toch weer een paar supporters om Cobu Boys aan te moedigen.
En toen, op 28 februari 2015, was daar ineens het gelijke spel van Cobu Boys in de thuiswedstrijd tegen CJVV. In deze wedstrijd maakte Iliass Stremming de geweldige 1-1. Het eerste punt van dat seizoen was eindelijk binnen. Na afloop vierde Cobu Boys het feestje alsof het kampioen was geworden. En Balt, voetbalverslaggever die toch al veel meegemaakt had, liep over het veld naar het scorebord om een foto te maken van de eindstand. Het is een beeld dat ik nooit zal vergeten.
Daarom, beste lezers, daarom heb ik altijd respect voor die eeuwige verliezer. Voor Cobu Boys was het één seizoen met veel tegenslag. Het jaar daarna won Cobu Boys met 16-0 van DVSA. Voor San Marino en Andorra is het altijd hetzelfde liedje. Het blijven mijn stille favorieten…
Attachment
