Tis nog vroeg…

Het veld glinstert me tegemoet, als ik bij Cobu Boys het terrein op loop. De dauw ligt over het veld, de zon schijnt volop, de waterdruppeltjes glinsteren. Wat een gaaf gezicht! Een egaal veld, met dauw bekleed, nog niemand heeft dit veld betreden vandaag. Dat zal over een uur heel anders zijn. Het is kwart over acht zaterdagochtend, tis nog vroeg.

Een enkele vrijwilliger is al in touw. Piet vouwt de wedstrijdkleding netjes op, Marjo maakt de kantine in orde. Vader en zoon komen aanlopen, vader draagt de tas. Een paar voetbalmoeders lopen met een bakkie koffie de kantine uit, op weg naar zoon en dochter die zo het natte veld op mogen.

Maar wacht, daar zie ik toch al voetsporen op ’t veld! Kijk dan, een spoor, dwars over het veld naar de Cobu Boys dug-out. Wie zou dat geweest zijn? Een voetballertje? Een vrijwilliger? De coach? Mysterieuze stappen, maar o zo herkenbaar. Over het veld, door de dauw. Verder is het stil, heel stil. Tis nog vroeg.

Als voetballertje, en later als scheidsrechter, liep ik ook wel eens over zo’n nat veld. Ach, u herinnert zich dat vast ook wel. Na een paar meter zijn je schoenen en sokken doorweekt, je tenen zijn kletsnat en koud. Maar dat deert je niet. Je ziet de waterdruppeltjes van je schoenen opspringen, glinsterend in de zon. Je ziet een bal. Wat een mooie wereld!

De bal glijdt door, het is heerlijk voetballen. Vroeger werd de bal extra zwaar, zompig, je hoorde het aan het geluid als je schoot. Zou dat tegenwoordig ook nog zo zijn? Je riep naar elkaar “hou rekening met het veld”. Ik zie het nog zo voor me: als de bal naar je toe rolt, dan is er een schitterende boog met waterdruppeltjes die over de bal heen komt, zo dat koude water tegen je benen. Glinsterend in de ochtendzon, fantastisch!

Terug naar vandaag. Een enkel bestuurslid komt net aanlopen, we maken een praatje. Vandaag nog bekerwedstrijden, eigenlijk zijn dat veredelde oefenpotjes. Volgende week competitie, dan gaat het om ’t echie! Iedereen wil kampioen worden.

De competitie gaat beginnen, wat zou het worden? Tis nog vroeg…

Attachment