Dit gaat over Howard, Neil, en zeemeeuwen. Over Cobu Boys, Brighton, en Chelsea. Over een onvergetelijk weekend van 8 Krasse Knarren op bezoek in Brighton.
Het begon bij Neil. Deze Krasse Knar speelde 30 jaar geleden in Cobu Boys 1 en hij werd, iets meer dan 30 jaar geleden, geboren in Brighton aan de Engelse zuidkust. Al die jaren bleef hij een trouwe fan van de profclub uit zijn geboortestad, Brighton & Hove Albion Football Club. In 2018 promoveerde Brighton naar de Premier League en vanaf dat moment bleef Neil aandringen dat we echt een keer met hem naar een wedstrijd van Brighton moesten gaan.
Brighton thuis tegen Chelsea, dat leek ons wel wat. Afgelopen weekend was het zover: met 8 Krasse Knarren vertrokken we naar Brighton voor een wedstrijd die inmiddels zeer beladen was. Chelsea heeft namelijk twee maanden geleden de manager Graham Potter van Brighton weggekocht, en die manager nam de halve technische staf en een paar spelers mee naar Chelsea. Brighton had het nakijken. Je kunt je voorstellen dat de spelers en fans des duivels waren. Terecht. Revanche moest er komen!
Deze thuiswedstrijd moest het gebeuren. Maar… Chelsea had onder de nieuwe manager niet meer verloren, Brighton had na zijn vertrek niet meer gewonnen. De laatste overwinning op Chelsea dateerde al van vele jaren geleden. Sportieve revanche? Hoe dan?
Howard, een goede vriend van Neil, had de kaartjes voor ons besteld. Net als Neil is hij al vele jaren een trouwe Brighton-fan, gaat ook naar alle uitwedstrijden. Vorige week reed hij 5 uur heen, en 5 uur terug, voor de uitwedstrijd in Manchester. Howard trok rond deze wedstrijd met ons op, met mooie verhalen over zijn club, en als blijk van waardering gaven wij aan hem de enige echte Cobu Boys Club van 100 muts.
Het werd een fantastische middag. We waren ruim op tijd bij het nieuwe stadion, goed bereikbaar per trein, mooi gelegen aan de bosrand van de heuvels. Op ’t gemak lopen we tussen de fans rond het stadion, langs de fanshop, historische foto’s, en de memorial garden. Natuurlijk op de foto met de Cobu Boys vlag!
Het oude stadion van Brighton leeft nog bij veel fans, al is ’t achter op een spijkerjack. Een oudere dame in Chelsea-blauwe minirok met bijpassende laarzen. Een vader met twee kleine kinderen vraagt of ik even een fotootje van hen wil maken. Even de fanshop in, een sjaal kopen. We ontdekken dat het uitshirt van Brighton verdacht veel op het Cobu Boys shirt lijkt! Andere leverancier, andere sponsor, andere prijs, dat wel.
Een foto uit 1910 siert het stadion, wat gaaf om te zien. Albion versus Watford. Wat een gave tribune toen, wat zaten die mensen dicht op het veld. Verderop zie ik een ander indrukwekkend eerbetoon aan het verleden, in de Brighton Hove Albion Memorial Garden. Ruimte en aandacht voor fans, spelers, en stafleden die in de Eerste of Tweede Wereldoorlog zijn overleden. Kleine herdenkingsplaatjes aan fans die vele jaren de wedstrijden bezochten. Wat mooi dat daar ruimte en aandacht voor is. Complimenten!
De spelersbus van Chelsea arriveert! Tientallen fans zorgen voor een onvergetelijke ontvangst voor hun oud-manager en oud-spelers. Boe-geroep, “Verrader!”. Zo, de toon wordt gezet.
Tijd om ’t stadion in te gaan. Langzamerhand loopt het vol. We zitten op rij 4, vlak aan het veld, op de familietribune. Schelden of grof taalgebruik wordt gestraft, staat te lezen bij de ingang. Naast mij zit een vader met zijn drie zoontjes, allemaal in Brighton-shirt. De mascottes, zowel een mannelijke als een vrouwelijke zeemeeuw, komen langs en delen kleine presentjes uit, juist voor de kinderen op de tribune. Aan de andere kant van het veld krijgen de minder-valide toeschouwers een plaats met uitstekend zicht op het veld. Het zijn die kleine dingen die me opvallen en die ik zo leuk vind. Voor de wedstrijd en in de rust worden trouwe of jarige supporters in het zonnetje gezet. Gaaf! Een mooie warme familieclub.
We zien een geweldige wedstrijd. De thuisclub neemt het initiatief, krijgt grote kansen. Chelsea lijkt onder de indruk en van slag. Chelsea-speler Cucurella, overgelopen van Brighton naar Chelsea, wordt bij elk balcontact getrakteerd op boe-geroep. Binnen 20 minuten staat Brighton Hove Albion met 2-0 voor, vlak voor rust wordt het 3-0. De 4-1 overwinning is zeer terecht en wordt hartstochtelijk gevierd. Chelsea-supporters verlaten voortijdig het stadion. Kijk de beelden maar terug op YouTube of zo. De sportieve revanche op de oud-manager en oud-spelers kan niet mooier.
De Sea-gull, oftewel de zeemeeuw, is het logo van Birghton. In de rust zitten een paar zeemeuwen op de rand van dak, in de tweede helft vliegen er een paar boven het veld. Symboliek? Ik weet het niet, maar het is wel gaaf. Sea-gulls. Man, wat een wedstrijd, en wij waren er! Bij Neil en Howard was de big smile na afloop niet van het gezicht te branden.
We blijven nog een uurtje bij het stadion, tussen de supporters, met een biertje in de hand. Er is nauwelijks politie of beveiliging te zien, al hangt er wel een drone boven het plein. Een ambulance-medewerkster vertelt me dat ze graag naar huis wil, ze had nauwelijks iets te doen gehad deze middag. Geen wonder, de sfeer is natuurlijk fantastisch. Onze Cobu Boys sjaal trekt veel aandacht en zorgt telkens voor een leuke kennismaking.
Met de Cobu Boys en de Brighton-sjaal om de nek gaan we terug naar de stad om daar wat te eten en te drinken. Anderen zien de sjaals en feliciteren ons spontaan. “Sea-gulls!!!!” Fantastisch, wat wordt die overwinning intens beleefd! Het bleef nog lang gezellig, dat begrijp je…
Oja, mocht je een keer in Brighton komen en daar een man zien met een Cobu Boys Club van 100 muts op, dan moet dat Howard zijn! Doe hem de groeten!
4 november 2022, Aaldert Hofman
