Ik herken ‘m meteen als ik uit de auto stap. Bart. Daar staat hij, in de berm langs de weg. Pet over zijn hoofd, jas dichtgetrokken, en kletsnat geregend. Op een damesfiets, als ik ‘t goed zie. Hij staat langs de weg bij het veld van SEC in Soest. Daar speelt Cobu Boys, zijn club!
Wow, op de fiets vanuit Zielhorst naar Soest, terwijl het giet van de regen. Ik leen Bart een paraplu. Hij vertelt me dat hij al op vrijdag is wezen kijken bij het veld van SEC. Waarom? Nou, om alvast te zien waar hij het beste kan gaan staan op zaterdag…
Die middag blijft het regenen. Met bakken tegelijk komt het uit de lucht. Vanaf de kleine tribune, omringt door lege stoeltjes, doe ik via Twitter en Whatsapp verslag voor de harde kern van Cobu Boys supporters die bijna allemaal thuis moesten blijven.
Inderdaad, bijna allemaal. Op de foto kun je namelijk, als je heel goed kijkt, nog een Cobu Boys supporter zien. Kijk maar aan de rechterkant van de foto, achter het hek, onder de bomen. Net naast de wisselspeler met het rode jack. Een donkere paraplu, daar staat Ralph.
Zoals gezegd, het bleef de hele wedstrijd hard regenen. Natuurlijk heb ik respect voor de spelers, en meer nog voor de vrijwillige grensrechter en scheidsrechter. Na het laatste fluitsignaal maak ik nog even het verslag af op Twitter en Whatsapp. In de kletterende regen loop ik terug naar de auto. In Soest, op de weg terug, passeer ik Bart. Op de fiets. Hij wordt opnieuw door- en doornat. Wat een liefde voor zijn club en voor het voetbal, om dat er voor over te hebben!
Thuis trek ik snel droge en warme kleren aan. Op tijd zet ik de TV aan, ik zit klaar voor mijn topper in de Nations League. De nummer 1 en 2 tegen elkaar, in groep 1 van Divisie D. De Faeröer ontvangt Letland. Tja, ik heb een zwak voor de Faeröer. Dat komt niet alleen door de ruige en fantastische natuur op die eilanden, halverwege tussen Schotland en IJsland. Nee, ze hebben daar ook iets met voetbal. Ze leggen op de meest mooie en soms onmogelijke plaatsen een voetbalveld aan. Zoek maar eens naar Eidi Eysturoy. Het staat ook bekend als “nachtmerrie van de ballenjongen”.
In het Torsvollur Stadium in Torshavn houden mijn favorieten stand, het wordt 1-1 tegen Letland en de Faeröer blijft nummer 1. Het leuke van deze wedstrijd is dat beide teams nu aan het voetballen zijn, terwijl ze tegen de “grote” landen alleen maar verdedigen en tijd rekken. Nu kunnen ze opbouwen, laten zien wat ze kunnen, en in de slotfase alles op de aanval. Mooie acties, mooie missers. Bijna lege tribunes, waar een paar mensen keurig met onderlinge afstand, met mutsen en handschoenen tegen de kou, naar hun team komen kijken.
Scheidsrechter Stoyanov komt uit Bulgarije. No big deal, zou je zeggen. Tuurlijk, hij is (semi)professional, maar toch. Weet je hoeveel moeite het kost, om juist in deze tijden vanuit de Faeröer weer terug naar Bulgarije te vliegen? Op zondagochtend gaat er vanaf luchthaven Varga maar één vlucht, en elke vlucht vanuit de Faeröer gaat naar Kopenhagen. Daar overstappen op de vlucht naar Frankfurt. Daar overstappen op de vlucht naar Sofia, waar hij dan ‘s avonds om 11 uur arriveert. Dan moet hij nog naar huis. De hele dag onderweg, voor zo’n wedstrijdje. Ook dan moet je echt liefhebber van voetbal zijn.
Dat veld op de Faeröer, die ene supporter met die paraplu achter het hek, die scheids uit Bulgarije, en onze Bart uit Amersfoort. Heerlijk! Dat hoort allemaal bij die rare romantiek rond het voetbal waar ik zo van hou. One Love.
Aaldert Hofman
11 oktober 2020
Attachment
