Op deze zaterdag, waar door de trainers met enige vrees werd vooruit gekeken, trad de D3 van Cobu Boys aan in de uitwedstrijd tegen Quick 1890. De afgelopen week werd er, naast dat er volledig onnodig werd verloren (genoeg daarover…), ook nog eens dramatisch slecht getraind. Ongenuanceerd, ongeconcentreerd, volledig afgeleid en onstuitbaar waren de heren (zonder uitzondering) maandag avond op de training verschenen. De één was nog erger dan de ander… Vandaar dus wat ongerustheid over de afloop van deze wedstrijd…
Rond 11.15 uur floot de scheidsrechter (positieve kerel overigens, die het spel goed aanvoelde en de wedstrijd op een zeer sportieve wijze leidde) voor het begin van de wedstrijd. Meteen begon CobuBoys een offensief. Over links en over rechts werd met veel inzet gecombineerd, maar de echt soepele combinaties bleven nog wat uit. De spits (Kjell) werd niet gevonden, met name door het volle midden. De weinige mogelijkheden die kwamen werden onhandig verspeeld door een aantal mannen, veelal door het van de voet laten springen van de bal en de matige aanspeelwijze. Opvallend was dat door veel spelers, na het ontvangen van de bal, er net te lang wordt gewacht met afspelen. Er wordt steeds net een beweging te veel gemaakt, net nog even een actie gemaakt, waardoor de bal vaak onder druk moet worden afgespeeld, waardoor de bal slecht bij de medespeler aankomt, waardoor hij de bal niet kan aannemen, waardoor de tegenstander de bal weer kan afpakken… een patroon dat, helaas, de overhand kreeg.
Het spelbeeld veranderde langzaam. CobuBoys raakte de grip kwijt. Quick begon te voelen dat er tegen deze “topper” meer te halen viel dan de stand deed vermoeden. Met name de linksbuiten en de linksaf van Quick groeiden in de wedstrijd. Ze waren samen goed voor een paar zeer snelle combinaties waardoor Tomas het af en toe zwaar had. Ook Stijn en Sam, die steeds vaker te hulp moesten schieten, hadden het zwaar.
Na ongeveer 20 minuten (de coaches hadden op dat moment al een behoorlijk hoge bloeddruk vanwege het steeds matiger wordende spel en de neiging om zelf een rood shirt aan te trekken en, onopvallend, even snel mee te spelen) werd een tikkie-terug-jaap-actie afgestraft. Nils kreeg een bal aangespeeld, hij zag geen aanspeelpunt in de buurt en kleunde de bal weg, dwars door het midden, recht in de voeten van een tegenstander. Het volledige middenveld was op dat moment nergens te bekennen… de verdediging was even met wat andere (ongetwijfeld ook belangrijke) zaken bezig, waardoor de linksbuiten en de spits goed combinerend naar de goal kwamen en met een mooie effectbal de bal in de linker hoek drukten. 1-0…
Zowel Jan Maarten als Marijn konden het bijna niet meer aanzien… de slordigheid (want een ander woord was er niet…) was zo treurigmakend dat ze eigenlijk geen echt licht meer zagen in deze nu wel erg donkere tunnel. Zij vreesden zelfs even voor de welbekende witte zakdoeken op de tribune, als signaal van de supporters om een trainers-wissel toe te passen. Maar gelukkig bleven de supporters positief en klonken hun aanmoedigingen onverminderd over het veld. De trainers kunnen dus misschien toch nog even blijven…
De spelers leken toch even geschokt. Ze waren wakker… zo leek het. Eindelijk werd er met passie gespeeld. Plots was het team terug. Bijna meteen werd de aanval weer gezocht, werd er wat samen gespeeld middels combinaties. Het duurde niet lang voor Joas de bal kreeg op de rand van de 16 meter. Hij omspeelde zijn directe tegenstander, liep nog wat verder door (de coaches vreesden dat hij zich te ver liet wegdrukken waardoor hij nooit meer zou kunnen schieten…) en schoot vervolgens de bal simpel langs de keeper (de coaches brulden verbeten). 1-1.
En toen was het rust. Tijd voor even stilstaan, drinken, energie, emotie, communicatie en een bespreking over verantwoordelijkheid. Met een ferme toespraak werden de mannen even terecht gewezen, maar toch ook vooral gestimuleerd om het spel van de eerdere wedstrijden weer te zoeken. Met de positieve drive van de coaches gingen de mannen de 2e helft in, zoekend naar de vorm van weleer… en gelukkig, deze werd gevonden…
Door een paar wijzigingen in de opstelling (Boris weer op zijn vertrouwde linksachter positie, Kjell weer vaste rechtshalf, Adam in de spits) leek het machientje weer te gaan draaien. De verdedigers hadden geen probleem meer met de aanvallers van Quick. De middenvelders van CobuBoys waren simpelweg te sterk voor het middenveld en de sterk combinerende Adam was een plaag voor de verdediging van Quick. Het spelbeeld was weer erg eenzijdig. CobuBoys was veel sterker en kreeg steeds grotere kansen. Maar toch duurde het lang… zo lang dat de coaches toch weer ongerust werden. Want was de vorige wedstrijd niet ook verloren omdat we zelf niet tot scoren kwamen…?
Maar dit keer kwam het goed. Na een onhandig uitverdedigde bal van Quick viel de bal voor de voeten van Kjell die zonder te aarzelen de bal voor het doel plaatste. Via wat omzwervingen viel de bal voor de voeten van Joas die alle frustratie snoeihard van zich afschoot, in de linker hoek. 1-2.
De wedstrijd was gespeeld. Quick was moe gestreden. CobuBoys was fysiek nu echt de baas. Dit resulteerde nog in de 1-3. Adam scoorde met een bekeken schot (puntertje, eigenlijk verboden door de trainer… ) nadat de bal wederom in de 16 werd gebracht en niet kon worden weggewerkt.
De overwinning was zwaarbevochten maar verdiend.
Man of the Match: Adam. Hij was, zonder twijfel, de meest combinerende speler van de dag. Met zijn slimme inzichten en sluwe bewegingen was hij een ware plaag voor zijn tegenstander. Gefeliciteerd!
Groet Marijn